Je kind wordt de beste versie van zichzelf, als jij dat ook durft te zijn

Je begon dit moederschap vol liefde en goede intenties.
Maar ergens onderweg ben je jezelf een beetje kwijtgeraakt.

Je wilt het zó graag goed doen — maar wat is “goed” eigenlijk, als iedereen iets anders vindt?

Misschien herken je jezelf in één (of meer) van deze gevoelens:

Je voelt je niet de moeder die je wilt zijn.
Je merkt dat je vaker schreeuwt dan je zou willen.
Je dag is nog niet eens begonnen of je voelt al frustratie opborrelen. Je probeert iedereen op tijd de deur uit te krijgen – je kind wil zijn schoenen niet aan, je partner vraagt waar zijn sleutels zijn, jij hebt nog geen koffie gehad.
En dan hoor je jezelf weer schreeuwen.
Je had je voorgenomen om het anders te doen. Rustiger. Liefdevoller. Maar het lukt niet.
En als de rust terugkeert… komt het schuldgevoel.

“Waarom lukt het me niet om geduldig te blijven?”
“Ik wil dit helemaal niet zo doen…”

Maar diep vanbinnen weet je: als dit zo doorgaat, verlies je het plezier in het moederschap.
En dat wil je niet. Niet voor jezelf. En niet voor je kind.

Je kunt niet écht genieten van je gezin. En daar baal je van.

Je wilt genieten van die kleine momentjes samen – een knuffel, een lach, een spelletje.

Maar je hoofd zit vol. Altijd.

Met to-do’s van thuis, van werk. Regeldingen. Schuldgevoel.

Je lijf is moe, je hoofd is druk, en je hart verlangt naar rust.

Je zit op de bank, je kind zit naast je, maar in plaats van samen te lachen of te spelen, denk je aan de was, de boodschappen, de werkmail. Je kunt je aandacht er niet bij houden en voelt de momenten wegglippen. En ergens weet je: deze tijd komt niet terug.
Als je blijft doorgaan zoals nu, mis je wat er echt toe doet.

“Waarom voelt het zo zwaar terwijl ik hier juist van zou moeten genieten?”

“Ik ben hier wel, maar ik leef het niet.”

Je voelt je tekortschieten – elke dag weer.

Je rent van werk naar huis en weer terug.

Op je werk voel je je vaak niet scherp genoeg – je mist details, je haalt deadlines niet, of je merkt dat je in de gesprekken niet de focus hebt die je zou willen.

Thuis ben je niet geduldig genoeg – je raakt geïrriteerd over de kleine dingen, hebt geen energie om te spelen, of vraagt je af waarom je kinderen je niet kunnen helpen om het huis op orde te krijgen.

Je doet je best, maar het lijkt nooit genoeg te zijn.

En je vraagt je af: “Hoelang hou ik dit nog vol?”
Want ergens weet je… als je op deze manier blijft doorgaan, put je jezelf uit.
Je wilt er zijn voor je gezin, maar niet ten koste van jezelf.

In de kern weet je dat je een goede moeder bent, het goed genoeg doet en toch word je elke keer overvallen door gedachtes als:

“Waarom voelt het alsof ik het nooit goed genoeg doe?”
“Ik wil zo graag, maar ik trek het gewoon niet meer…”

Je mist jezelf. Je mist balans. Je mist ademruimte.
En je voelt: dit kan niet mijn leven blijven.

Je wordt geraakt op plekken waarvan je niet wist dat ze pijn deden

Sinds je moeder bent, word je geraakt op manieren die je niet had verwacht.
Je kind doet iets kleins — en jij ontploft.
Of je voelt je ineens weer dat kleine meisje dat niets mocht zeggen.

Je weet: dit gaat over méér dan nu.
Er ligt oud verdriet, oude patronen, oude stemmen.
En je merkt: het drukt op je gezin. En op jou.

Je weet dat je dit aan te kijken hebt — maar hoe?
Je hebt het altijd weggestopt. Die figuurlijke emotionele kast is vol.
En nu voel je: het is tijd. Tijd om het aan te kijken, tijd om het anders te doen.